Emperyalist düzenin hakim olduğu çağımızda bize ne gösterilirse onu görür, onu bilir duruma düştük. Adil olmayan bir oyunda adalet arıyoruz.

Oyunu kuran, yöneten, oynayan başkaları olduğu halde; oyun külfeti bize kalıyor, nasibimize de oynatılan konum kalıyor. Bu oyunu kim, niye kurdu? Bu sorunun cevabı herkesçe bilinir, bilinir de niye harekete geçilmez?

Güneşi batırmayan, her doğan güneşi planının bir parçası olarak kullanan; bunun için de yoluna çıkan taşları birer birer, hiç zorlanmadan temizleyen bir ülke düşünün. İşte bu ülkenin yolunda ki taş biz olmalıyız, bu ülkeye gece biz olmalıyız. Ama nedense bu ülkeye karşı harekete geçmemizi engelleyen bir şeyler var. Gücümüz mü yok? Hani "muhtaç olduğumuz kudret damarlarımızdaki asil kanda mevcuttu." O zaman; Damarımızı kesen, bize bu kadar yakın olduğu halde, üstelik de sırtımızdan geçinmesine rağmen, hançerini saplamak için gün sayan, bölme-parçalama ve yok etme projesinin bir başkanı da benim diyen kim? İçimizde ki bu haini besleyen, buna gücümüz yeter mi diyorsanız:

Bir zamanlar akrabaların ölmesi için beklediği hasta bir adam vardı. Güçlü, kalabalık ve sadece kendi menfaatleri peşinde olan bir akraba sürüsü. Bu sürüyü dağıtanlar bütün zorluklara rağmen bunu başaranlar bizim atalarımız. Biz alnında tek bir kara olmayan, o şerefli insanların torunlarıyız.

Bizim olanı korumak bize düşer. Bizim olanı bilmek, bildirmek, bizim olanı yaşatmak can pahasına sahip çıkmak bizim görevimiz. Oynanan oyunlara kanmak, boyun eğmek, rıza göstermek, tepkisiz kalmak, alet olmak gibi bir şansımız yok. Ülkemiz, rüyamız, kaderimiz, namusumuz başkalarının elinde bir tehdit unsuru olamaz! Buna izin vermeyiz, elbirliğiyle uğurlayamayız bizim olanı.

Biz bu hainlere karşı taş mı olacağız, gece mi?

Madem her gün onların lehine dönüyor, gece olacağız, hedeflerini göremeyecekleri kadar kara bir gece.

Madem yollarında ki; kolayca bizi kullanamayacaklarını bilsinler. Bilsinler ki, Altın tepside sunmayacağız biz ülkemizi, gözü yaşlı veda eden biz olmayacağız.